اولين مشخصه آن ها اين است كه آن ها يك پارچه مثبت انديش و مثبت نگرند. همه چيز زندگي را دوست دارند و اين به خاطر نوع نگاه آن هاست . آن ها زندگي را دوست دارند . باران را دوست دارند. آسمان آبي را دوست دارند. هواي ابري را هم دوست دارند. همه حيوانات را دوست دارند. آن ها با همه مخلوقات خدا در صلح و آرامش اند و به آن ها عشق مي ورزند و همه را جلوه زيباي يار مي بينند.

آن ها اشتباهات خود را مي پذيرند و هرگز خود را به خاطر آن ها ملامت نمي كنند و وقت خود را به خاطر ابراز پشيماني و يا احساس ناراحتي از كاري كه كرده اند تلف نمي كنند و مي دانند كه پند گرفتن از گذشته بسي والاتر از حسرت بر گذشته است. لذا قدرتمندانه و شجاعانه تصميم مي گيرند كه ديگر آن اشتباه را تكرار نكنند!

عارفان در عين مثبت انديشي و سازندگي كاملاً صادق اند. مستقيم و با صراحت سخن مي گويند. هرگز طفره نمي روند. تظاهر نمي كنند و دروغ نمي گويند. هرگز خود فريبي نمي كنند. اهل سرزنش و ملامت خود و ديگران نيستند. شخصيت آنان از درون هدايت مي شود. هرگز راجع به ديگران صحبت نمي كنند، بلكه با ديگران صحبت مي كنند. بدگويي، ياوه سرايي و غيبت نمي كنند و اخبار بد را منتشر نمي نمايند.

آنان هيچ گاه از شكست نمي ترسند. بلكه در نهايت توانمندي و اعتماد به نفس با آن روبرو مي شوند و هر شكستي را تجربه اي ارزشمند مي دانند كه مقدمه اي بر پيروزي بعدي است. آن ها نمي گويند كه «چرا شكست خوردم» بلكه مي گويند:«با تجربه اي كه كسب كردم ،‌چگونه مي توانم بار ديگر موفق و پيروز شود.» آن ها شكست را اتفاقي در گذشته مي دانند و موفقيت را رخدادي در آينده مي بينند. لذا همواره چشم به آينده هاي زيباي خود مي دوزند تا شكست ها را به نحو احسن جبران كنند. انسان هاي عارف هيچ گاه مستقيماً به دنبال نشاط و شادي و خوشبختي نيستند.آنها فقط زيبا زندگي مي كنند و نشاط و شادي و خوشبختي پاداش زندگي زيباي آن هاست.

برگرفته شده از كتاب : تكنولوژي فكر 2 زندگي در مسير كمال – اثر : دكتر عليرضا آزمنديان – چاپ چهارم 1384